ناچریده
لغت‌نامه دهخدا
ناچریده . [ چ َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) چرا ناکرده . چیزی نخورده . دهان یا لب به خوردنی نزده . لب به خوردنی و آشامیدنی نزده . که چیزی نخورده است . گرسنه و تشنه :
دهان ناچریده دو دیده پر آب
همی بود تا سر کشید آفتاب .
سه روز است تا ناچریده لبان
همی رزم سازم به روز و شبان .
بدین سان همی رفت روز و شبان
پر از غم دل و ناچریده لبان .
دهان ناچریده دو دیده پر آب
همی بود تا سر کشید آفتاب .
فردوسی .
سه روز است تا ناچریده لبان
همی رزم سازم به روز و شبان .
فردوسی .
بدین سان همی رفت روز و شبان
پر از غم دل و ناچریده لبان .
فردوسی .
