ناگزران
لغت‌نامه دهخدا
ناگزران . [ گ ُ زِ ] (نف مرکب ) ناگزر. ناچار. لاعلاج . (از برهان قاطع). ناگزیر. (صحاح الفرس ). ضروری . ناگزیر. (غیاث اللغات ). ناچار.لابدی . (فرهنگ رشیدی ) : که امروز سوری ناگزران این دولت است به سیاست و تأدیب با وی خطایی نتوان کرد. (تاریخ بیهقی ).
ناگزران دل است حلقه ٔ غم داشتن
حلقه ٔ ماتم زدن ماتم هم داشتن .
مویه گر ناگزران است رهش بگشائید
نای و نوشی که از او هست گزر بازدهید.
شه ناگزران است چو جان در بدن ملک
یارب تو نگهدار مر این ناگزران را.
به سهو زد بر تو مشک دم ز خوش نفسی
بلی که ناگزران است مشک را ز خطا.
رجوع به ناگزر شود.
ناگزران دل است حلقه ٔ غم داشتن
حلقه ٔ ماتم زدن ماتم هم داشتن .
خاقانی (از انجمن آرا).
مویه گر ناگزران است رهش بگشائید
نای و نوشی که از او هست گزر بازدهید.
خاقانی .
شه ناگزران است چو جان در بدن ملک
یارب تو نگهدار مر این ناگزران را.
انوری .
به سهو زد بر تو مشک دم ز خوش نفسی
بلی که ناگزران است مشک را ز خطا.
اثیرالدین اومانی .
رجوع به ناگزر شود.
