نبخة
لغتنامه دهخدا
نبخة. [ ن َ ب َ خ َ ] (ع اِ) گیاه بردی که بدان درز کشتی درگیرند. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغة). || کبریتی که بدان آتش افروخته شود. (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغة). || نکته . (المنجد).
