نزهت نشین
لغتنامه دهخدا
نزهت نشین . [ ن ُ هََ ن ِ ] (نف مرکب ) که جای باصفائی دارد. که در نزهت ستان است . که در آسایش و سرور است . که در نزهتگاه ساکن است :
به زندانیان زمین زیر خشت
به نزهت نشینان باغ بهشت .
به زندانیان زمین زیر خشت
به نزهت نشینان باغ بهشت .
نظامی .