نزیه

نزیه . [ ن َ ] (ع ص ) نَزِه . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). جای زیبا و دارای رنگهای نیکو. جای پاک و پاکیزه و دور از کشت و آبهای راکد و از کثافات و مگسهای حوالی شهر و دهات و از آب خیز دریا و فساد و بدی هوا. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). مکان نزیه ؛ مکان نَزِه . (منتهی الارب ). خرم . (از دهار). جای خوش آب وهوا. رجوع به نَزِه شود. || جای خالی دور از مردمان که در آن کسی نباشد. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). مکان نزیه ؛ جایگاهی خالی . (مهذب الاسماء). || پاکیزه . || نزیه الخلق ؛ نزه الخلق . || دور از بخل و شئامت . (از ناظم الاطباء). گویند: هو کریم نزیه ؛ أی بعید عن اللؤم . (منتهی الارب ). رجل نزیه ؛ مردی بزرگوار. (مهذب الاسماء). || پاک . دور از بدی . منزه . || مرد دور از ناخوشی و پژمانی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). دوری جوینده از هر ناپسندی . متباعد از هر مکروهی . ج ، نُزَهاء، نِزاه ، اَنزاه . (از اقرب الموارد).