نصیحتگر
لغت‌نامه دهخدا
نصیحتگر. [ ن َ ح َ گ َ ] (ص مرکب ) اندرزگر. (یادداشت مؤلف ). پنددهنده . اندرزکننده . آگاه سازنده . (ناظم الاطباء). ناصح . نصیح . مشفق خیرخواه که به خیرخواهی پند دهد و به صواب رهنمائی کند : یک روز گرم گاه به خانه اندر نشسته بود [ قابیل ] ابلیس بیامد بر شبه یک فرشته ... گفت من فرشته ام از آسمان آمده ام تا ترا نصیحت گر باشم و در کار تو تدبیر کنم . (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
بداندیش او به جان ، بدی خواه او به تن
نکوخواه او ز یسر، نصیحتگر از یسار.
پژوهنده ٔ رای شاه عجم
نصیحتگر شهریار زمن .
با تو برون از تو درون پروری است
گوش ترا نیک نصیحتگری است .
نصیحت گری لومش آغاز کرد
که خود را بکشتی در این آب سرد.
به نصیحت گر دل شیفته می باید گفت
برو ای خواجه که این درد به درمان نرود.
پریشیده عقل و پراکنده گوش
ز قول نصیحت گر آگنده گوش .
بداندیش او به جان ، بدی خواه او به تن
نکوخواه او ز یسر، نصیحتگر از یسار.
فرخی (دیوان چ دبیرسیاقی ص 146).
پژوهنده ٔ رای شاه عجم
نصیحتگر شهریار زمن .
فرخی .
با تو برون از تو درون پروری است
گوش ترا نیک نصیحتگری است .
نظامی .
نصیحت گری لومش آغاز کرد
که خود را بکشتی در این آب سرد.
سعدی .
به نصیحت گر دل شیفته می باید گفت
برو ای خواجه که این درد به درمان نرود.
سعدی .
پریشیده عقل و پراکنده گوش
ز قول نصیحت گر آگنده گوش .
سعدی .
