نعمت تبریزی
لغت‌نامه دهخدا
نعمت تبریزی . [ ن ِ م َ ت ِ ت َ ] (اِخ ) ملا مؤمن (حکیم ...) ملقب به ایمان ومتخلص به نعمت ، از شاگردان ملامحسن فیض کاشی و از حکیمان و شاعران قرن یازدهم هجری قمری است . او راست :
نبینی روی دل تا روی دل با این و آن بینی
نیابی خویش را تا خویشتن را در میان بینی
سر موئی طمع تا در متاع این و آن داری
مراد خویش را دایم به دست این و آن بینی
مکدر می نماید صورت آئینه ٔ رنگین
دل خود صاف کن تا صافی اهل جهان بینی .
(از ریاض العارفین ص 236) (صبح گلشن ص 48 و 531) (نصرآبادی ص 194). رجوع به قاموس الاعلام ج 6 و ریحانة الادب ج 1 ص 129 و فرهنگ سخنوران شود.
نبینی روی دل تا روی دل با این و آن بینی
نیابی خویش را تا خویشتن را در میان بینی
سر موئی طمع تا در متاع این و آن داری
مراد خویش را دایم به دست این و آن بینی
مکدر می نماید صورت آئینه ٔ رنگین
دل خود صاف کن تا صافی اهل جهان بینی .
(از ریاض العارفین ص 236) (صبح گلشن ص 48 و 531) (نصرآبادی ص 194). رجوع به قاموس الاعلام ج 6 و ریحانة الادب ج 1 ص 129 و فرهنگ سخنوران شود.
