نعمت دهلغتنامه دهخدانعمت ده . [ ن ِ م َ دِه ْ ] (نف مرکب ) روزی دهنده . رزق رساننده . مقابل نعمت خور و نعمت خواره : نعمت ده و پایگاه سازت سرسبزکن و سخن نوازت .نظامی .
