نعیمای قمی
لغت‌نامه دهخدا
نعیمای قمی . [ ن َ عی ی ِ ق ُم ْ می ] (اِخ ) ابن درویش بهشتی قلندرقمی ، از شعرای قرن یازدهم هجری قمری است و به روایت مؤلف روز روشن سفری به هندوستان کرده سپس به وطن برگشته است و به روایت نصرآبادی «مشرب وسیعی داشت چنانچه دست رد به هیچیک از مغیرات نمی گذاشت » او راست :
آهی که بی تو از دل غمناک می کشم
سروی بریده است که بر خاک می کشم .
ز می گلگون شد آن رخسار گندم گون تماشا کن
تصور می کنی طاووس در کشمیر می گردد.
(از روز روشن ص 841) (تذکره ٔ نصرآبادی ص 420). رجوع به نگارستان سخن ص 125 و فرهنگ سخنوران شود.
آهی که بی تو از دل غمناک می کشم
سروی بریده است که بر خاک می کشم .
ز می گلگون شد آن رخسار گندم گون تماشا کن
تصور می کنی طاووس در کشمیر می گردد.
(از روز روشن ص 841) (تذکره ٔ نصرآبادی ص 420). رجوع به نگارستان سخن ص 125 و فرهنگ سخنوران شود.
