نفارة
لغت‌نامه دهخدا
نفارة. [ ن ُ رَ ] (ع اِ) فرمان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). حکم . (اقرب الموارد). || آنچه بگیرد غالب از مغلوب ، یا آنچه حاکم بگیرد از کسی . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). آنچه نافر یعنی غالب در منافرة از مغلوب و منفور بگیرد. و آنچه حکم بین دو تن متنافر بگیرد. (از متن اللغة).
