نفس کل
لغت‌نامه دهخدا
نفس کل . [ ن َس ِ ک ُل ل ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) که پس از عقل کل باشد. مانستار. مانیستار. (ناظم الاطباء) :
هست جنیبت کش او نفس کل
عالم از آن می رودش در عنان .
دریای عقلی در دلش صحرای قدسی منزلش
از نفس کل آب و گلش صفوت در اجزا داشته .
رجوع به اقانیم ثلاثه و رجوع به فلوطین شود. || کنایه از عرش . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). || (اِخ ) بعضی گویند نفس کل حضرت محمد است که عقل کل هم گویند. (فرهنگ مصطلحات عرفا ص 401).
هست جنیبت کش او نفس کل
عالم از آن می رودش در عنان .
خاقانی .
دریای عقلی در دلش صحرای قدسی منزلش
از نفس کل آب و گلش صفوت در اجزا داشته .
خاقانی .
رجوع به اقانیم ثلاثه و رجوع به فلوطین شود. || کنایه از عرش . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). || (اِخ ) بعضی گویند نفس کل حضرت محمد است که عقل کل هم گویند. (فرهنگ مصطلحات عرفا ص 401).
