نمازبارهلغتنامه دهخدانمازباره . [ ن َ رَ / رِ ] (ص مرکب ) نمازدوست . (فرهنگ فارسی معین ). که بسیار نماز کند : حکایت امیر و غلامش که نمازباره بود. (مثنوی چ نیکلسون دفتر 3 ص 174).
