نوبه نو
لغت‌نامه دهخدا
نوبه نو. [ ن َ / نُو ب ِن َ / نُو ] (ق مرکب ) از نو. مجدداً. تازه به تازه . (ناظم الاطباء). به تکرار. پیاپی . متوالیاً :
ز لشکر برِ پهلوان پیشرو
به مژده بیاید همی نوبه نو.
پدید آمد این گنبد تیزرو
شگفتی نماینده ٔ نوبه نو.
جهان بُد به آرام زآن شادکام
ز یزدان بدو نوبه نو بُد پیام .
هر کس رهی دگرْت نمودند نوبه نو
از یکدگر بتر به سیاهی و مظلمی .
جهان را نوبه نو چند آزمائی
همان است او که دیدستیش صد بار.
نوبه نو شیفته گردم چو به من
نوبه نوپیک خیالش برسد.
هست این زمین را نوبه نو کاس کریمان آرزو
یک جرعه کن در کار او آخر چه نقصان آیدت ؟
اشترانش ز مرز بیگانه
می کشیدند نوبه نو دانه .
کجا آن نوبه نو مجلس نهادن
بهشت عاشقان را در گشادن .
شهنشه باز فرمودش که چونی
که بادت نوبه نو عیشی فزونی .
ز لشکر برِ پهلوان پیشرو
به مژده بیاید همی نوبه نو.
فردوسی .
پدید آمد این گنبد تیزرو
شگفتی نماینده ٔ نوبه نو.
فردوسی .
جهان بُد به آرام زآن شادکام
ز یزدان بدو نوبه نو بُد پیام .
فردوسی .
هر کس رهی دگرْت نمودند نوبه نو
از یکدگر بتر به سیاهی و مظلمی .
ناصرخسرو.
جهان را نوبه نو چند آزمائی
همان است او که دیدستیش صد بار.
ناصرخسرو.
نوبه نو شیفته گردم چو به من
نوبه نوپیک خیالش برسد.
خاقانی .
هست این زمین را نوبه نو کاس کریمان آرزو
یک جرعه کن در کار او آخر چه نقصان آیدت ؟
خاقانی .
اشترانش ز مرز بیگانه
می کشیدند نوبه نو دانه .
نظامی .
کجا آن نوبه نو مجلس نهادن
بهشت عاشقان را در گشادن .
نظامی .
شهنشه باز فرمودش که چونی
که بادت نوبه نو عیشی فزونی .
نظامی .
