نوش کردن

نوش کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) آشامیدن . نوشیدن :
بسش آفرین خواند بر فر و هوش
به یادش یکی جام می کرد نوش .

فردوسی .

جم اندیشه از دل فراموش کرد
سه جام می از پیش نان نوش کرد.

اسدی .

گر ز تلخی قدح می به مثل زهر شود
ما به دیدار خداوند جهان نوش کنیم .

جبلی .

کسی که باده ٔ کین تو نوش خواهد کرد
ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن .

سوزنی .

زهر سفر نوش کن اول چو خضر
پس برو و چشمه ٔ حیوان طلب .

خاقانی .

به یاد شاه می کردند می نوش
نهاده چون غلامان حلقه در گوش .

نظامی .

نظامی جام وصل آنگه کنی نوش
که بر یادش کنی خود را فراموش .

نظامی .

سماع ارغنونی گوش می کرد
شراب ارغوانی نوش می کرد.

نظامی .

یک قدح می نوش کن بر یاد من
گر همی خواهی که بِدْهی داد من .

مولوی .

یاری آن است که زهر از قبلش نوش کنی
نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی .

سعدی .

خون دل از ساغر جان کرده نوش
حلقه شده بر در دردی فروش .

خواجو.

ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
تا ساغرت پُر است بنوشان ونوش کن .

حافظ.

غیر می هرچه کنم نوش وبال است مرا
می اگر خون فرشته ست حلال است مرا.

طالب (از آنندراج ).

|| به لذت نوشیدن . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به معنی قبلی و شواهد ذیل آن شود.