نویدی

نویدی . [ ن َ ] (اِخ ) زین العابدین عبدی بیگ شیرازی (خواجه ...) متخلص به نویدی ، از شاعران قرن دهم و از محرران و محاسبان دیوان شاه طهماسب صفوی بود، وی به تتبع خمسه ٔ نظامی پنج مثنوی سروده است . و دیوانی به نام جام جمشید دارد. او راست :
دهانش را صفت چون حد من نیست
چه گویم چون در آن جای سخن نیست .
و نیز:
دلا رهی چو بیابان عشق در پیش است
بگو به آبله ٔ پا که آب بردارد.
و نیز:
ندهد نور چو بر دیده نمالم دستش
شمع این خانه سرانگشت حنابسته ٔ اوست .
(از تذکره ٔ روز روشن ص 1857) (تحفه ٔ سامی ص 59) (از آتشکده ٔ آذر ص 312).