نیکی فزای
لغت‌نامه دهخدا
نیکی فزای . [ ف َ ] (نف مرکب ) افزاینده ٔنیکی . نیکی و لطف و احسان بسیار کننده :
مرا نام خوانند ناپاک رای
ترا مرد هشیار نیکی فزای .
به فرمان یزدان نیکی فزای
که اوی است بر نیک وبد رهنمای .
به یزدان گرای و به یزدان گشای
که دارنده اوی است و نیکی فزای .
مرا نام خوانند ناپاک رای
ترا مرد هشیار نیکی فزای .
فردوسی .
به فرمان یزدان نیکی فزای
که اوی است بر نیک وبد رهنمای .
فردوسی .
به یزدان گرای و به یزدان گشای
که دارنده اوی است و نیکی فزای .
فردوسی .
