هئورو

هئورو. [ هََ ئور وَ ] (اوستایی ، ص ) در زبان اوستائی به معنی رسا، همه ، درست (تمام ، کامل )میباشد. در فرس هخامنشی «هروو» همان است که در فارسی «هر» شده مانند: هر چیز، هر کس . در سنگ نبشته ٔ بغستان (کتیبه ٔ بیستون ) کلمه ٔفرهروم که از همین واژه است یعنی رویهم ، فراهم . در سانسکریت سرو . در گزارش پهلوی اوستا (= زند) هرجا که هئورو آمده در پهلوی به هماک (= همه ) گردانیده شده است . (فرهنگ ایران باستان ، تألیف پورداود ص 57).