هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن سلامةبن نصربن علی ، مکنی به ابوالقاسم . مفسر و نحوی از مردم بغداد بود و حلقه ٔ درسی در جامع منصور داشت . به سال 410 هَ . ق . درگذشت . از آثار اوست : «الناسخ و المنسوخ فی القرآن » که کتاب کوچکی است از روایت ابومحمد رزق اﷲبن عبدالوهاب بن عبدالعزیز التمیمی و کتاب «المسائل المنثورة» در نحو و تفسیر. (از اعلام زرکلی ج 9 ص 59).