هبةا
لغت‌نامه دهخدا
هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن حسین بن محمد سلمانی ، ملقب به معین الدین . از فضلای نیمه ٔ اول قرن هشتم در شیراز بود. وی شرحی بر مقدمه ٔ برهانیه که در علم خلاف و تألیف محمد نسفی است ، نوشته . صاحب شدالازار در ترجمه ٔ وی مینویسد که او را تصانیف فائقه و رسائل رائقه است . شاعری در وصف وی گوید:
کانما الدهر تاج و هو درته
و الملک و العد کف و هو خاتمه
و البر و البحر و الاقلام اجمعها
و الخلق و الفلک الدوار خادمه .
وفاتش به سال 758 هَ . ق . در شیراز اتفاق افتاد. محمد قزوینی در حاشیه ٔ ص 178 شدالازار، این هبةاﷲ را از اعقاب فقیه صائن الدین حسین بن محمدبن سلمان صاحب کتاب تاریخ مشایخ فارس که در طریقت پیرو شیخ شهاب الدین سهروردی بوده و خرقه از دست وی پوشیده ، نوشته است . (شدالازار ص 178).
کانما الدهر تاج و هو درته
و الملک و العد کف و هو خاتمه
و البر و البحر و الاقلام اجمعها
و الخلق و الفلک الدوار خادمه .
وفاتش به سال 758 هَ . ق . در شیراز اتفاق افتاد. محمد قزوینی در حاشیه ٔ ص 178 شدالازار، این هبةاﷲ را از اعقاب فقیه صائن الدین حسین بن محمدبن سلمان صاحب کتاب تاریخ مشایخ فارس که در طریقت پیرو شیخ شهاب الدین سهروردی بوده و خرقه از دست وی پوشیده ، نوشته است . (شدالازار ص 178).
