هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ )ابن علی بن محمد حسنی بغدادی ، مکنی به ابوالسعادات شریف و معروف به ابن شجری ، از ائمه ٔ لغت و عالم به ادب و احوال عرب بود. به سال 450 در بغداد متولد شد و در 542 هَ .ق . در همان شهر درگذشت . وی مردی خوش بیان وفصیح بود و نسبت او به «شجره » است که از قراء مدینه میباشد. از جمله ٔ آثار اوست : «دیوان شعر» و کتب «مااتفق لفظه واختلف معناه » و جز آنها. (اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 62). و رجوع به ابن شجری شود. از اشعار اوست :
هل الوجد خاف و الدموع شهود
و هل مکذب قول الوشاة جحود
و حتی متی تفنی شئونک بالبکا
و قد حدّ حدّاً للبکاء لبید
و انی و ان لانت قناتی لضعفها
لذو مرة فی النائبات شدید.

(از معجم الادباء ج 19 ص 284).