هبو
لغت‌نامه دهخدا
هبو. [ هَُ ب ُوو ] (ع مص ) بلند برآمدن گرد وخاک . (ناظم الاطباء). بلند برآمدن غبار. (منتهی الارب ) (معجم متن اللغة) (اقرب الموارد). || گریختن . || مردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء)(معجم متن اللغة) (اقرب الموارد). || مخلوط شدن خاکستر با خاک . (اقرب الموارد) (معجم متن اللغة). || خاکستر شدن آتش . (معجم متن اللغة).
