هبیل
لغتنامه دهخدا
هبیل . [ هَُ ب َ ] (اِخ ) ابن کعب . صحابی است . وی از بنی مازن بود. طبرانی در کتاب اوسط از صفوان بن عمر روایت کرده که معاذبن جبل ، هبیل بن کعب و جدش مازن بن خثیمة را نزد رسول فرستاد و اینان اسلام آوردند. (الاصابة فی تمییز الصحابة قسم اول ).
