هرزه گو
لغتنامه دهخدا
هرزه گو. [ هََ زَ / زِ ] (نف مرکب ) یاوه گوی . (ناظم الاطباء) :
نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد
که گوش هوش به مرغان هرزه گو داری .
رجوع به هرزه خای و هرزه درای شود. || دیوانه . (ناظم الاطباء).
نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد
که گوش هوش به مرغان هرزه گو داری .
حافظ.
رجوع به هرزه خای و هرزه درای شود. || دیوانه . (ناظم الاطباء).