هزل بستی

هزل بستی . [ هََ زِ ل ِ ب ُ ] (اِخ ) شاعری از مردم شهر بُست . قطعه ٔ ذیل در ترجمان البلاغه ٔ رادویانی از او آمده است که درباره ٔ تولد و مرگ دختر اوست :
چو دختر بیامد من اندر هزیمت
گه آمل گزیدم ، گه از شرم ، ساری
برفت آخر آن مصلحت بر طریقی
که رست او ز طعنه من ازشرمساری .
رجوع به ترجمان البلاغه ٔ رادویانی چ احمد آتش ص 12 شود.