هفت فلک
لغت‌نامه دهخدا
هفت فلک . [هََ ف َ ل َ ] (اِ مرکب ) هفت چرخ . هفت طاق :
ز سیر هفت ستاره ز دور هفت فلک
نظیر تو نتوان یافتن به هفت اقلیم .
ای شش جهت از تو خیره مانده
بر هفت فلک جنیبه رانده .
ای هفت فلک فکنده ٔ تو
ای هرکه به جز تو، بنده ٔ تو.
میبرد به شرط سوگواری
بر هفت فلک خروش و زاری .
هفت فلک با گهرت حقه ای
هشت بهشت از علمت شقه ای .
یاره ٔ او ساعد جان را نگار
ساعدش از هفت فلک یاره دار.
رجوع به هفت آسمان شود.
ز سیر هفت ستاره ز دور هفت فلک
نظیر تو نتوان یافتن به هفت اقلیم .
سوزنی .
ای شش جهت از تو خیره مانده
بر هفت فلک جنیبه رانده .
نظامی .
ای هفت فلک فکنده ٔ تو
ای هرکه به جز تو، بنده ٔ تو.
نظامی .
میبرد به شرط سوگواری
بر هفت فلک خروش و زاری .
نظامی .
هفت فلک با گهرت حقه ای
هشت بهشت از علمت شقه ای .
نظامی .
یاره ٔ او ساعد جان را نگار
ساعدش از هفت فلک یاره دار.
نظامی .
رجوع به هفت آسمان شود.
