هفت قراء
لغتنامه دهخدا
هفت قراء. [ هََ ق ُرْ را ] (اِخ ) هفت قرّا. عنوان هفت تن است که قرائت قرآن کریم از آنها نقل شده است و صاحب غیاث اللغات نام آنها را چنین می آورد: اول نافع، دوم ابوعمرو، سوم ابن عامر، چهارم عاصم ، پنجم حمزه ،ششم کسائی ، هفتم عبداﷲبن کثیر. (غیاث ) :
پس از تحصیل دین از هفت مردان
پس از تنزیل وحی از هفت قرا...
رجوع به هفت قرأت شود.
پس از تحصیل دین از هفت مردان
پس از تنزیل وحی از هفت قرا...
خاقانی .
رجوع به هفت قرأت شود.