وانفسا
لغت‌نامه دهخدا
وانفسا. [ ن َ ] (ع صوت مرکب ) کلمه ٔ افسوس ؛ یعنی ای دریغا و ای دریغ از من . (ناظم الاطباء).
- روز وانفسا ؛ روز قیامت . روزی که کسی از خویشتن خود به دیگری نمی پردازد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- روزگار وانفسا ؛ کنایه از روز قیامت . (ناظم الاطباء).
- || آنگاه که هرکس به فکر خویش است و به سلامت یا آسایش دیگران توجهی ندارد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- روز وانفسا ؛ روز قیامت . روزی که کسی از خویشتن خود به دیگری نمی پردازد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- روزگار وانفسا ؛ کنایه از روز قیامت . (ناظم الاطباء).
- || آنگاه که هرکس به فکر خویش است و به سلامت یا آسایش دیگران توجهی ندارد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
