وحوحة

وحوحة. [ وَح ْ وَ ح َ ] (ع اِ) آواز گلوگرفته . (منتهی الارب ). || (مص ) دمیدن در دست از سختی سرما. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || بانگ کردن با گرفتگی گلو. (تاج المصادر بیهقی ). بانگ کردن به آوازی که در آن گرفتگی بود. (ناظم الاطباء).