ورزه
لغت‌نامه دهخدا
ورزه . [ وَ زَ / زِ ] (اِمص ، اِ) حصول . (فرهنگ فارسی معین ). حاصل کردن . (برهان ) (آنندراج ). کار کردن . (فرهنگ فارسی معین ). || کشت و زراعت نمودن .(برهان ) (آنندراج ). || ممارست . || کوشش . (فرهنگ فارسی معین ). || نتیجه . (ناظم الاطباء). || صنعت و حرفت . (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). کسب . شغل . (ناظم الاطباء).
- ورزه کردن ؛ کسب کردن .
|| کشت و زراعت . (ناظم الاطباء). || (نف ) زراعت کننده . (برهان ) (آنندراج ). کشاورز. زارع . برزگر :
چو ورزه به أبکار بیرون شود
یکی نان بگیرد به زیر بغل .
- گاو ورزه ؛ گاو شخم و شیار :
بی تخم و بی ضیاع و یکی ورزه
از خویشتن بساخته دهقانی .
گوشت بر گاو ورزه نیکوتر
زینت مرد دانش است و هنر.
|| یابنده و حاصل کننده . || پردازنده . (ناظم الاطباء).
- ورزه کردن ؛ کسب کردن .
|| کشت و زراعت . (ناظم الاطباء). || (نف ) زراعت کننده . (برهان ) (آنندراج ). کشاورز. زارع . برزگر :
چو ورزه به أبکار بیرون شود
یکی نان بگیرد به زیر بغل .
ناصرخسرو.
- گاو ورزه ؛ گاو شخم و شیار :
بی تخم و بی ضیاع و یکی ورزه
از خویشتن بساخته دهقانی .
ناصرخسرو.
گوشت بر گاو ورزه نیکوتر
زینت مرد دانش است و هنر.
سنایی .
|| یابنده و حاصل کننده . || پردازنده . (ناظم الاطباء).
