ورهاء
لغتنامه دهخدا
ورهاء. [ وَ ] (ع ص ) مؤنث اَورَه ْ. (منتهی الارب ). زن گول و احمق . (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || سحابة ورهاء؛ ابر بسیارباران . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || ریح ورهاء؛ باد تند و شتاب وزنده . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
