وقیح
لغت‌نامه دهخدا
وقیح . [ وَ ] (ع ص ) (رجل ...الوجه ) سخت روی یا کم شرم . (المنجد) (اقرب الموارد). بی شرم . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). شوخ روی . (تاج المصادر بیهقی ) :
هست چون قمری طناز و وقیح
هست چون طوطی غماز و نمیم .
آن خدایی که تو را بدبخت کرد
روی زشتت را وقیح و سخت کرد.
گر فسونی یاد داری از مسیح
کو لب و دندان عیسی ای وقیح .
هست چون قمری طناز و وقیح
هست چون طوطی غماز و نمیم .
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 658).
آن خدایی که تو را بدبخت کرد
روی زشتت را وقیح و سخت کرد.
مولوی .
گر فسونی یاد داری از مسیح
کو لب و دندان عیسی ای وقیح .
مولوی .
