ویل
لغت‌نامه دهخدا
ویل . [ وَ ] (اِخ ) نام وادیی است در جهنم یا نام چاهی یا دروازه ای در آن . (منتهی الارب ). نام جایی است در دوزخ . (برهان ). نام رودی است در دوزخ ، و گویند سنگی است در دوزخ نعوذباﷲ. (مهذب الاسماء) :
در تنور ویل بادا دشمنت
از بلسک چینور آمیخته .
- چاه ویل ؛ در تداول ، تمامی نپذیرفتن هزینه و مصرف چیزی است . آنگاه که هزینه ها موجب اتمام کار نشود گویند: چاه ویل است ، هرچه بریزی تمامی نمی پذیرد، در تداول ، محل خرج و مصرف پایان ناپذیر: خرج خانه ٔ ما چاه ویل است ، هرچه تویش بریزی پر نمی شود. (فرهنگ اصطلاحات عامیانه ٔ جمال زاده ).
در تنور ویل بادا دشمنت
از بلسک چینور آمیخته .
فرخی .
- چاه ویل ؛ در تداول ، تمامی نپذیرفتن هزینه و مصرف چیزی است . آنگاه که هزینه ها موجب اتمام کار نشود گویند: چاه ویل است ، هرچه بریزی تمامی نمی پذیرد، در تداول ، محل خرج و مصرف پایان ناپذیر: خرج خانه ٔ ما چاه ویل است ، هرچه تویش بریزی پر نمی شود. (فرهنگ اصطلاحات عامیانه ٔ جمال زاده ).
