پاکدست

پاکدست . [ دَ ] (ص مرکب )درستکار. با صحّت عمل . مقابل ناپاکدست :
نبیره ٔ جهاندار هوشنگ هست
همان راد و بینادل و پاکدست .

فردوسی .

گشاده زبان و دل و پاکدست
پرستنده ٔ شاه و یزدان پرست .

فردوسی .

سر بسر دعویست مرد امر و معنی دار کو
تیزبینی پاکدستی رهبری غمخوار کو.

سنائی .