پاکیزه خوی

پاکیزه خوی . [ زَ / زِ ] (ص مرکب ) مهذّب :
بدو گفتم ای یار پاکیزه خوی
چه درماندگی پیشت آمد بگوی .

سعدی .

شنید این سخن مرد پاکیزه خوی .

سعدی .