پرنگار

پرنگار. [ پ ُ ن ِ ] (ص مرکب ) بسیارنقش :
بهشتی بد آراسته پرنگار
چو خورشید تابان بخرم بهار.

فردوسی .

پشیمان شد از کرد خود شهریار
از آن پنبه و جامه ٔ پرنگار.

فردوسی .

که یک روزمان هدیه ٔ شهریار
بود دوک با جامه ٔ پرنگار.

فردوسی .

کمر خواست پرگوهر شاهوار
یکی خسروی جامه ٔ پرنگار.

فردوسی .

بفرمود رستم که تا پیشکار
یکی جامه آرد برش پرنگار.

فردوسی .

ز افسر سر پیلبان پرنگار
ز گوش اندر آویخته گوشوار.

فردوسی .

سرائی چنین پرنگار آفرید
تن و روزی و روزگار آفرید.

اسدی .

دل را بدین نگار سپردم که داشتم
زو چون نگارخانه ٔ چین پرنگار دل .

سوزنی .

|| با گلها و گیاهان رنگارنگ :
جهان دید بر سان باغ بهار
در و دشت و کوه و زمین پرنگار.

فردوسی .

راست پنداری که خلعتهای رنگین یافتند
باغهای پرنگار از داغهای شهریار.

فرخی .

باغی نهاده هم بر او با چهار بخش
پرنقش و پرنگار چو ارتنگ مانوی .

فرخی .

|| مُمَوَّه . سَفسطی :
به هر کار چربی بکار آوری
سخنها چنین پرنگار آوری .

فردوسی .