پروکلوس

پروکلوس . [ پْرُک ْ / پ ِ رُک ْ ](اِخ ) نام فیلسوف افلاطونی جدید متولد بسال 412 م . ومتوفی در 485 وی از مردم لیسی بود ولی در آنجا دیری نماند و به اسکندریه رفت و در مجالس درس اریون و لئوناس و هرون حاضر شد. در آتن از استاد خود سیریانوس جانشین پلوتارک پسر نسطوریوس استفاضه ای کرد. پروکلوس به سن چهل سالگی بجای سیریانوس به ریاست حوزه ٔ درس آتن قرار گرفت و بیش از سی سال در این مقام بماند. تعلیمات او یک نوع طریقه ٔ تصوف است که به بعض روایات تا حدی تحت تأثیر اعمال سحر و ساحری و اسرار الوزیس و عقائد کلدانی بوجود آمده هیچیک از حکماء اسکندرانی به اندازه ٔ وی به اعمال غریب سحری و دینی نپرداخته است . از تألیفات وی شرح معروف طیمأوس (رساله ٔ افلاطون ) و شرح برمانیدس (رساله ٔ افلاطون ) و شروح مهندسان قدیم است . قطعات تألیفات او را ویکتور کوزن جمع کرده و از سال 1819 تا 1827 م . نشر داده است .