پرک

پرک . [ پ ِ ] (اِ) بوی پیه گداخته . بوی پیه گنده . || بوی ظرف چرب پاک ناشسته و امثال آن . || پلک ِ چشم . (رشیدی ) (جهانگیری ) :
نمانم که برهم زند پرک چشم
نگویم سخن پیش او جز بخشم .

فردوسی (از رشیدی ) (از جهانگیری ).

اما در فهرست ولف نیامده است .