پوزش کنان
لغت‌نامه دهخدا
پوزش کنان . [ زِ ک ُ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) صفت بیان حالت از پوزش کردن . در حال پوزش خواستن :
برفتند پوزش کنان پیش شاه
که گر شاه بیند ببخشد گناه .
همی رفت پوزش کنان پیش او
پر از شرم جان بداندیش او.
برفتند پوزش کنان پیش شاه
که گر شاه بیند ببخشد گناه .
فردوسی .
همی رفت پوزش کنان پیش او
پر از شرم جان بداندیش او.
فردوسی .
