پوشیده دندان
لغتنامه دهخدا
پوشیده دندان . [ دَ / دِ دَ ] (ص مرکب ) لب فروبسته . مقابل خندان . || مجازاً دور از سپیده ٔ بام . تاریک . فرورفته در سیاهی :
شب آن به که پوشیده دندان بود
که آن لحظه میرد که خندان بود.
شب آن به که پوشیده دندان بود
که آن لحظه میرد که خندان بود.
نظامی .
