پیرسر
لغت‌نامه دهخدا
پیرسر. [ س َ ] (ص مرکب ) کسی که موی سرش سپید شده باشد بسبب پیری . موسفید. سالخورده . کهنسال . پیر :
که کس در جهان گاو چونان ندید
نه از پیرسر کاردانان شنید.
چو آگاهی آمد ز آبادجای
هم از رنج این پیرسر کدخدای .
یکی انجمن ساخت با بخردان
ز بیداردل پیرسر موبدان .
که هرگز کس اندر جهان آن ندید
نه از پیرسر کاردانان شنید.
جوانان من کشته ، من پیرسر
مرا شرم باد از کلاه و کمر.
نپیچند کس سر ز گفتار راست
یکی پیرسر بود بر پای خاست .
بدان دین که آورده بود از بهشت
خرد یافته پیرسر زردهشت .
ببخشایدت شاه پیروزگر
که هستی چو من پهلوی پیرسر.
که با پیرسر پهلوان سپاه
کمر بست و شد سوی آوردگاه .
چه مردست این پیرسر پورسام
همی تخت یاد آمدش یا کنام .
در ایوان آن پیرسر پرهنر
بزایی بکیخسرو نامور.
و دیگر که کاوس شد پیرسر
ز تخت آمدش روزگار گذر.
و دیگر که از پیرسر موبدان
ز اخترشناسان و از بخردان .
همان زال کو مرغ پرورده بود
چنان پیرسر بود و پژمرده بود.
چنان دان که این پیرسر پهلوان
خردمند رادست و روشن روان .
پدر پیرسر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.
سر تازیان پیرسر نامجوی
شب آمد سوی باغ بنهاد روی .
چنان شاد گشتم بدیدار تو
بر این پرسش گرم و گفتار تو
که بیجان شده بازیابد روان
و یا پیرسر مرد گردد جوان .
دیار عشق را آب و هوای واژگون باشد
جوانان پیرسر باشند و پیران راجوان بینی .
|| دارای موی سپید نه از پیری :
یکی پیرسر پور پرمایه دید
که چون او نه دید و نه از کس شنید.
|| (اِ مرکب ) سالخوردگی . پیری :
همی گفت [رودابه ]من زنده با پیرسر
بدیدم بدین سان گرامی پسر.
و دیگر که گفتی تو با پیرسر
بخون ریختن چند بندی کمر.
چنان شاد شدزان سخن پهلوان
که با پیر سر شد بنوی جوان .
مرا گر بدیدی تو با پیرسر
ز بهر پرستش ببندم کمر.
پدر تا بود زنده با پیرسر
بدین کین نخواهد گشادن کمر.
که کس در جهان گاو چونان ندید
نه از پیرسر کاردانان شنید.
فردوسی .
چو آگاهی آمد ز آبادجای
هم از رنج این پیرسر کدخدای .
فردوسی .
یکی انجمن ساخت با بخردان
ز بیداردل پیرسر موبدان .
فردوسی .
که هرگز کس اندر جهان آن ندید
نه از پیرسر کاردانان شنید.
فردوسی .
جوانان من کشته ، من پیرسر
مرا شرم باد از کلاه و کمر.
فردوسی .
نپیچند کس سر ز گفتار راست
یکی پیرسر بود بر پای خاست .
فردوسی .
بدان دین که آورده بود از بهشت
خرد یافته پیرسر زردهشت .
فردوسی .
ببخشایدت شاه پیروزگر
که هستی چو من پهلوی پیرسر.
فردوسی .
که با پیرسر پهلوان سپاه
کمر بست و شد سوی آوردگاه .
فردوسی .
چه مردست این پیرسر پورسام
همی تخت یاد آمدش یا کنام .
فردوسی .
در ایوان آن پیرسر پرهنر
بزایی بکیخسرو نامور.
فردوسی .
و دیگر که کاوس شد پیرسر
ز تخت آمدش روزگار گذر.
فردوسی .
و دیگر که از پیرسر موبدان
ز اخترشناسان و از بخردان .
فردوسی .
همان زال کو مرغ پرورده بود
چنان پیرسر بود و پژمرده بود.
فردوسی .
چنان دان که این پیرسر پهلوان
خردمند رادست و روشن روان .
فردوسی .
پدر پیرسر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.
فردوسی .
سر تازیان پیرسر نامجوی
شب آمد سوی باغ بنهاد روی .
فردوسی .
چنان شاد گشتم بدیدار تو
بر این پرسش گرم و گفتار تو
که بیجان شده بازیابد روان
و یا پیرسر مرد گردد جوان .
فردوسی .
دیار عشق را آب و هوای واژگون باشد
جوانان پیرسر باشند و پیران راجوان بینی .
واله هروی .
|| دارای موی سپید نه از پیری :
یکی پیرسر پور پرمایه دید
که چون او نه دید و نه از کس شنید.
فردوسی .
|| (اِ مرکب ) سالخوردگی . پیری :
همی گفت [رودابه ]من زنده با پیرسر
بدیدم بدین سان گرامی پسر.
فردوسی .
و دیگر که گفتی تو با پیرسر
بخون ریختن چند بندی کمر.
فردوسی .
چنان شاد شدزان سخن پهلوان
که با پیر سر شد بنوی جوان .
فردوسی .
مرا گر بدیدی تو با پیرسر
ز بهر پرستش ببندم کمر.
فردوسی .
پدر تا بود زنده با پیرسر
بدین کین نخواهد گشادن کمر.
فردوسی .
