پیشه گر

پیشه گر. [ ش َ / ش ِ گ َ ] (ص مرکب ) پیشه ور. پیشه کار :
عقل قوت گیرد از عقل دگر
پیشه ور کامل شود از پیشه گر.

مولوی .

رجوع به پیشه ور شود.