پیما

پیما.[ پ َ / پ ِ ] (فعل امر) امر از پیمودن . (آنندراج ). || (نف مرخم ) مخفف پیماینده . که پیماید. پیماینده و بدین معنی مرکب استعمال کنند. (آنندراج ). || پیدا کننده ٔ اندازه ٔ هرچیز. اندازه گیرنده ٔ اشیاء. کیال . || راه رونده . طی کننده .
- آسمان پیما ؛ هواپیما، طیاره .
- آلپ پیما ؛ بر رونده بر کوهستان آلپ .
- بادپیما ؛بیهوده کار :
ببوی زلف تو با باد عیشها دارم
اگر چه عیب کنندم که بادپیمائی است .

سعدی .

- باده پیما ؛ شرابخوار. قدح پیما.
- بادیه پیما ؛ بیابان نورد. (از آنندراج ).
- بحر پیما ؛ کشتی . جهاز.
- جهان پیما، که گرد عالم برآید . که گیتی نوردد:
اندرین شهر از کمندزلف اوست
بند بر پای جهان پیمای من .

سعدی .

دوستان عیب کنندم که نبودی هشیار
تا فرورفت بگل پای جهان پیمایت .

سعدی .

- راه پیما ؛ براه رونده . طی کننده ٔ طریق .
- زمین پیما ؛ مساح .
- سخن پیما ؛ سخن شناس . (آنندراج ).
- شب پیما ؛ راه رونده بشب :
صبحدم چون کله بندد آه دودآسای من
چو شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من .

خاقانی .

- قدح پیما ؛ شرابخوار. باده خوار.
- کوه پیما ؛ بکوه بر رونده . بر کوه برآینده .
- هواپیما ؛ آسمان پیما. طیاره .
و رجوع به پیمای شود.