پیوسته گری
لغت‌نامه دهخدا
پیوسته گری . [ پ َ / پ ِ وَ ت َ/ ت ِ گ َ ] (حامص مرکب ) پیوند کردن و موافقت نمودن را گویند. (برهان ). پیوندگری . (آنندراج ) :
برده رضوان به بهشت از پی پیوسته گری
از تو هر فضله که انداخته بستان پیرای .
برده رضوان به بهشت از پی پیوسته گری
از تو هر فضله که انداخته بستان پیرای .
انوری .
