چابک نشین
لغتنامه دهخدا
چابک نشین . [ ب ُ ن ِ ] (نف مرکب ) چالاک . کسی که چابک و سبک نشیند و خیزد. خوش ادا :
چنان چابک نشین بود آن دلارام
که برجستی برین مقدار ده گام .
چنان چابک نشین بود آن دلارام
که برجستی برین مقدار ده گام .
نظامی (خسرو و شیرین ).
