چاکری
لغت‌نامه دهخدا
چاکری . [ ک َ / ک ِ ] (حامص ) نوکری . ملازمی . خدمتگری . بندگی . کهتری . پیشخدمتی :
یکی گفت ما را بخوالیگری
بباید بر شه شد از چاکری .
ای میر باش تا تو ببینی که روزگار
چون ایستاد خواهد پیشت بچاکری .
تو با قید بی اسب پیش سواران
نباشی سزاوار جز چاکری را.
گر از بهر ملک آفریدت خدای
چرا مر ترا میل زی چاکریست .
محل و جاه چه جویی بچاکری زامیر
چگونه باشد با چاکریت جاه و محل .
آن بزرگان گر شوندی زنده در ایام او
چک دهندی پیش او بر بندگی و چاکری .
میوه چو بانوی ختن در پس حجله های زر
زاغ چو خادم حبش پیش دوان بچاکری .
زنار بود هرچه همه عمر داشتم
الا کمر که پیش تو بستم بچاکری .
یکی گفت ما را بخوالیگری
بباید بر شه شد از چاکری .
فردوسی .
ای میر باش تا تو ببینی که روزگار
چون ایستاد خواهد پیشت بچاکری .
فرخی .
تو با قید بی اسب پیش سواران
نباشی سزاوار جز چاکری را.
ناصرخسرو.
گر از بهر ملک آفریدت خدای
چرا مر ترا میل زی چاکریست .
ناصرخسرو.
محل و جاه چه جویی بچاکری زامیر
چگونه باشد با چاکریت جاه و محل .
ناصرخسرو.
آن بزرگان گر شوندی زنده در ایام او
چک دهندی پیش او بر بندگی و چاکری .
امیرمعزی .
میوه چو بانوی ختن در پس حجله های زر
زاغ چو خادم حبش پیش دوان بچاکری .
خاقانی .
زنار بود هرچه همه عمر داشتم
الا کمر که پیش تو بستم بچاکری .
سعدی (کلیات چ مصفا ص 591).
