چران

چران . [ چ َ ] (نف ، ق ) در حال چریدن . در حال چرا کردن . چراکنان :
همی گفت زندان و بند گران
کشیدم بسی ناچمان و چران .

فردوسی .

چران داشتی از دورویه دهن
نبدبر تنش راه بیرون شدن .

فردوسی .

همی خورد و اسبش چمان و چران
پلاشان فکنده به بازو کمان .

فردوسی .

بزی همچنان سالهای دراز
دنان و دمان و چمان و چران .

منوچهری .