چشمه ٔ آب
لغت‌نامه دهخدا
چشمه ٔ آب . [ چ َ / چ ِ م َ/ م ِ ی ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) چشمه ؛ جایی که آب بطور طبیعی از زمین یا کوه جوشد و جاری شود. آبی که از چشمه خیزد. فَوّارَه . (منتهی الارب ) :
ز پرِّ پشه تا پی ژنده پیل
همه چشمه ٔ آب و دریای نیل .
اگر چشمه ٔ آب یابی چو زهر
از آن آب مرغ و ددان راست بهر.
شوددر جهان چشمه ٔ آب ، خشک
ندارد به نافه درون ، بوی مشک .
آتش تیز تاب خشم بود
چشمه ٔ آب نور چشم بود.
یک چشمه ٔ آب از درون خانه
به ز آب جویی که از برون می آید.
ز پرِّ پشه تا پی ژنده پیل
همه چشمه ٔ آب و دریای نیل .
فردوسی .
اگر چشمه ٔ آب یابی چو زهر
از آن آب مرغ و ددان راست بهر.
فردوسی .
شوددر جهان چشمه ٔ آب ، خشک
ندارد به نافه درون ، بوی مشک .
فردوسی .
آتش تیز تاب خشم بود
چشمه ٔ آب نور چشم بود.
سنائی .
یک چشمه ٔ آب از درون خانه
به ز آب جویی که از برون می آید.
سنائی .
