چنگزن

چنگزن . [ چ َ زَ ] (نف مرکب ) چنگ نواز. چنگی . صنّاج . صنّاجه :
ندارد بجز دختری چنگزن
سر جعد و زلفش شکن بر شکن .

فردوسی .

یکی پایکوب و دگر چنگزن
سدیگر خوش آواز و انده شکن .

فردوسی .

بیامد بر پادشا چنگزن
خرامان بسان سهیل یمن .

فردوسی .

یکی چامه گوی و دگر چنگزن
یکی پای کوبد شکن بر شکن .

فردوسی (از اسدی ).

در خراسان بوشعیب و بوذر آن ترک کشی
وآن صبور پارسی وآن رودکی چنگزن .

منوچهری .

ترا شاید این گلرخ سیمتن
که هم پای کوبست و هم چنگزن .

اسدی .

بدش نغز رامشگری چنگ زن
یکی نیمه مرد و یکی نیمه زن .

اسدی (گرشاسبنامه ).

پیران چنگ پشت و جوانان چنگزن
در چنگ جام باده و در گوش بانگ چنگ .

نظامی .

وآن بت چنگ زن که تاخته بود
کار او را چو چنگ ساخته بود.

نظامی .

|| کنایه از ناهید (زهره ) است :
از آن دو ستاره یکی چنگزن
دگر لاله رخ چون سهیل یمن .

فردوسی .