کارسان
لغت‌نامه دهخدا
کارسان . (اِ مرکب ) در شعر بمعنی کارستان است . (ناظم الاطباء). رجوع به کارستان شود.محل ّ کار. جائی که در آن کار پیدا شود :
چنین تا بیامد بدان شارسان
که قیصر ورا خواندی کارسان .
به پیش اندر آمد یکی خارسان
پیاده ببود اندر آن کارسان .
بنزدیک دریا یکی شارسان
پی افکند و شد شارسان کارسان .
همه گرد بر گرد آن شارسان
که هم شارسان بود و هم کارسان .
چنین تا بیامد بدان شارسان
که قیصر ورا خواندی کارسان .
فردوسی .
به پیش اندر آمد یکی خارسان
پیاده ببود اندر آن کارسان .
فردوسی .
بنزدیک دریا یکی شارسان
پی افکند و شد شارسان کارسان .
فردوسی .
همه گرد بر گرد آن شارسان
که هم شارسان بود و هم کارسان .
فردوسی .
