کامش
لغت‌نامه دهخدا
کامش . [ م ِ ] (اِمص ) اسم مصدر از کامیدن . بکام بودن . در عیش و ناز و تنعم بسر بردن :
نه دل بگرفت رامین را ز رامش
نه ویسه سیرگشت از ناز و کامش .
ز داد او همه مردم بکامش
نشسته روز و شب با عیش و رامش .
نه دل بگرفت رامین را ز رامش
نه ویسه سیرگشت از ناز و کامش .
(ویس و رامین ).
ز داد او همه مردم بکامش
نشسته روز و شب با عیش و رامش .
(ویس و رامین ).
